per Philip K. Dick, 1953
(condensate)
A 17 horas Ed Loyce se lavava, rapidemente prendeva su cappello e jachetta, montava su auto e comenciava a su boteca de televisores. Ille habeva reparate le fundamento de su casa sin adjuta!
Le sol se esseva ponente, e ille poteva vider gente hastante e fatigate, studentes e mercantes. Ille passava le parve placia verde con le fontana a biber e banco e palo de lampa.
Del lampa qualcosa pendeva.
Illo esseva le corpore de un homine morte.
Loyce critava, ”Reguarda! Veni ex le boteca!”
Don veniva ex le boteca.
Ed indicava. ”Esque tu lo vide? Que es mal con totes? Illes simplemente passa!”
Jack del boteca de scarpas veniva. ”Que passa, amicos?”
Loyce diceva, ”Ecce un homine morte pendente del lampa. Io va telephonar le policia.”
Don comenciava al boteca. ”Io debe me retornar.”
Jack diceva, ”Certo. Io lo videva post le meridie. A revider, Ed.”
Loyce critava, ”Le homine! Le homine morte al parco!”
Plus gente se colligeva circum ille. ”Telephona un medico!” ”Ille certo es malade.” ”O inebriate.”
Le turba se findeva pro duo policieros corpulente vadente verso Loyce.
Le auto del policia rapidemente vadeva per le traffico. Le policiero enoiate con un quaderno demandava, ”Nomine? Adresse? Ubi esseva tu durante iste die? Tu non esseva in tu boteca, nonne?”
”No, io esseva a casa, in le fundamento.”
”Tu non audiva le explication. Illes intende que le homine pende la.”
Le auto approchava le casa del policia.
Loyce tosto aperiva le porta. Ille saltava al trottoir e fugiva inter le turbas. Ille stoppava proxime a un allee.
Supra le casa municipal esseva un loco de obscuritate, un cono plus obscur que le nocte. Ille poteva audir qualcosa - le ruito de apes.
In le obscuritate qualcosa volava. Illes atterrava super le casa municipal. Illes habeva alas, como insectos gigante.
Super le scala del casa habeva un gruppo de homines. Un de illes comenciava a entrar le casa. Ille habeva le forma de un homine, ma subito habeva alas e volava al alteres.
Insectos con le capacitate a apparer como homines.
Loyce continuava. Ille reguardava le gentes circum se - lor mentes morte, controlate per un esser extraterrestre, le qual les habeva possedite.
Ille rapidemente hastava per le obscuritate al bordo del urbe.
Le lumine del matino damnava su oculos. Su vestimentos esseva lacerate per le spinas, per que ille habeva repite - dece millias. Ma ante ille jaceva le urbe de Quercos.
Le commissario del policia extingueva le magnetophono e stava.
Loyce diceva, ”Tu me non crede.”
Le commissario vadeva al fenestra e stava un momento, reguardante le urbe. Ille diceva, ”Io te crede.”
”Le homine morte pendente del palo de lampa - io non comprende isto. Proque?”
Le commissario poco surrideva. ”Un trappa - assi tu te monstrava - illes voleva saper los qui habeva escappate. Veni con me, senior Loyce.” Ille le aperiva le porta.
Durante que le sol se poneva, le vicepresidente del Banca de Quercos sortiva le camera forte, lo claudeva con le grande serruturas, prendeva su cappello e jachetta, e hastar ex le banca.
Al angulo del strata ille stoppava.
De un palo de telephono qualcosa grande e sin forma pendeva.
E le cosa estranie esseva que nemo pareva vider lo.
No comments:
Post a Comment