Barba Blau

 

del libro ”Contos de Francia”

 per Charles Perrault, 1697

 

 Olim il habeva un homine, qui habeva un belle casa con multe argento e auro. Ma iste homine habeva un barba blau.

 Un de su vicinas habeva duo filias belle. Ille peteva un in maritage, ma necuna de illas poteva tolerar le pensata de maritage a un homine con un barba blau.

 Sperante que ille poteva facer le filias amar se, Barba Blau prende las con altere juvenes del vicinitate a su casa, ubi illes remaneva un tote septimana. Ille habeva si successo que le filia plus juvene comenciava pensar que ille esseva un senior multo gentil.

 Ille e illa se maritava. Post mense, Barba Blau diceva a su marita que ille debeva viagiar durante sex septimanas. Ille voleva que illa se amusar durante que ille esseva via, e ille diceva que illa debeva invitar su amicos e haber un multo bon passatempore.

 Ille diceva, ”Ecce le claves del duo cameras, ubi io conserva le plus bon mobiles, le argento e auro e joieles. Aperi le grande camera, ma non le parve. Io lo prohibi. Si tu lo aperi, tu attendera mi ira e judicio.”

 Le vicinos esseva impatiente a vider le ricchessas del casa. Illes admirava le quantitate e beltate de toto.

 Le tentation esseva forte, assi illa lassava le companiones, prendeva le clave al parve camera e lo aperiva. Le solo esseva coperite con sanguine, e la esseva le corpores morte del maritas, que Barba Blau habeva occidite. Pro timor, illa lassava le clave cader de su mano. In van, illa tentava lavar le sanguine del clave, ma le sanguine remaneva.

 Barba Blau se retornava del viagia in le nocte. Le matino sequente, ille demandava le claves. Barba Blau demandava, ”Como iste sanguine veniva al clave? Tu decideva a entrar le parve camera, nonne? Tu debe entrar lo, e prender tu loco inter le feminas, que tu videva.”

 Illa respondeva, ”Proque io debe morir, que io ha un parve tempore pro dicer un precaria.”

 Barba Blau respondeva, ”Io te da un quarto de un hora e non un plus momento.”

 Quando illa esseva sol, illa appellava a su soror, ”Soror Anna, io te preca a vader a turre e vider si mi fratres veni. Si tu los vide, da un signo a hastar.”

 Le soror respondeva, ”Io vide nihil salvo le sol.”

 Interim Barba Blau teneva in mano un spada e critava, ”Descende presto a basso, o io ascende.”

 Le marita diceva, ”Un momento io pete.” Illa alora appellava a su soror in voce basse, ”Anna, soror Anna, esque tu vide alcuno qui veni?”

 E le soror respondeva, ”Io vide nihil salvo le sol.”

 Barba Blau critava, ”Descende presto, o io ascende.”

 Le marita respondeva, ”Io es veniente.” E illa alora appellava, ”Anna, soror Anna, esque tu vide alcuno qui veni?”

 Le soror respondeva, ”Io vide un nube de pulvere que veni.”

 ”Esque isto es de mi fratres?”

 ”Oh, no, soror car, io vide un grege de oves.”

 Barba Blau critava in voce alte, ”Esque tu veni?”

 Le marita diceva, ”Un plus momento,” e illa de novo appellava, ”Anna, soror Anna, esque tu vide alcuno qui veni?”

 Illa diceva, ”Io vide duo cavalleros, ma illes es multo lontan.”

 Barba Blau alora si critava, que ille succuteva le tote casa. Le marita afflicte veniva a basso e se con lacrimas jectava al pede de su marito.

 Barba Blau diceva, ”Tu debe morir.” Ille alora prendeva le capillos de illa in le un mano e levava le spada con le altere, e esseva preste pro trenchar le capite.

 A iste momento, le porta esseva aperite, e le duo cavalleros entrava, tirante lor spadas. Illes le occideva e le lassava morte. Assi su marita deveniva le herede de su fortuna.